Uiteindelijk zijn we niet gisteren
morgen (woensdag) vertrokken richting kamp 1, maar pas vanmorgen zeer vroeg. Echter zonder resultaat. Toen we vertrokken sneeuwde het een beetje en was het compleet bewolkt. Het was verder ongwoon warm, terwijl we toch even na drie uur al op pad gingen. Eigenlijk al vanaf het begin zakten we weg in de sneeuw, hoewel nog niet zo erg als afgelopen dinsdagmorgen op de terugweg. Maar als je de tijden met elkaar vergelijkt, was dit geen goed teken: toen vertrokken we om half vijf en was alles ok. Pas op de terugweg om 10 uur was de sneeuw te zacht. Nu was het nog nacht en we zakten al weg. Dat beloofde dus niet veel goeds voor het lage deel van de gletsjer waar de eerste spleten beginnen. Verder was al direct duidelijk dat met name Sajjad het helemaal niet zag zitten: hij schudde al met zijn hoofd over het weer bij vertrek en ging tot 2 maal toe zitten in de sneeuw. En Henk en ik waren eigenlijk niet zeker genoeg van de omstandigheden om te volharden. Uiteindelijk hebben we om 5 uur de beslissing genomen om terug te keren. En dus zitten we nu weer in het basiskamp. Maar wel met een kater.
In de bergsport moet je constant beslissingen nemen: welke route nemen we? Waar maak ik een zekering? Hoe veilig klimmen we: heeft snelheid of veiligheid prioriteit? Wat doet het weer en wat betekent dat voor de tocht/klim? Welke materialen kunnen we vandaag weglaten uit de rugzak om zo licht mogelijk te klimmen en wat is perse wel nodig?
Misschien dat we vandaag de verkeerde beslissing hebben genomen: dat we te voorzichtig zijn geweest. Henk heeft er vooral moeite mee dat we gezichtsverlies lijden ten opzichte van de Oostenrijkers, die pal achter ons zaten en wel doorklommen voor het aanleggen van een eerste depot. Ik vind het vooral vervelend omdat ik wat blijf natobben over het feit dat de beslissing waarschijnlijk verkeerd was en we dus nu al in kamp 1 hadden kunnen zitten en we nu misschien wel dagen achter gaan lopen op het schema als het slechte weer inderdaad intreedt…..
Enfin, dit zijn onze gevoelens op dit moment dus. Als je er rationeel naar kijkt is er natuurlijk niets aan de hand. Een dagje later naar kamp 1 als het weer redelijk blijft en een paar dagen vertraging als het aangekondigde slechte weer al eerder komt. Vooral zaterdag en zondag zouden slecht worden.
Plan is nu dus: vannacht nog vroeger vertrekken naar kamp 1 (om 2 uur). Idealiter blijven we 2 nachten in kamp 1. Of dit mogelijk is zal sterk afhangen van de weersomstandigheden.
Vandaag hebben we dus een echte rustdag: en dat is eigenlijk best lekker.
16 juni: matig weer & socialisen
Dat we niet al op de 16e omhoog gingen richting kamp 1 lag aan het weer: te warm met wat sneeuwval. Daarnaast leek het ons toch ook goed om een rustdag te hebben na de inspanningen van dinsdag de 15e. En dat bleek inderdaad wenselijk, want we hadden allebei een kleine terugslag. Henk omdat hij waarschijnlijk te weinig gedronken had en ik omdat ik weer veel te enthousiast met van alles en nog wat aan de gang ging: kleren wassen, medicijn-kits in orde maken voor de hogere kampen, repareren van gamaschen van Sajjad etc. Je denkt dat je al fit bent op deze hoogte maar het lichaam blijkt toch nog niet goed aangepast!
En vanaf 11 uur was het hier een groot sociaal gebeuren: een pas aangekomen groep Oostenrijkers kwam kennismaken. Toen zij nog bij ons aan de thee zaten kwam de groep uit Singapore aan. Een collega-groep van organisator Hunza Guides die een dag na ons uit Islamabad vertrokken, maar uiteindelijk dus 3 dagen vertraging opliepen wegens de stakingen. De groep heeft zich pal naast ons gevestigd. Aangezien alles in hun kamp nog ingericht moest worden, werd de lunch gezamenlijk in onze eettent genuttigd. We zaten plots met z'n twaalven.
De Oostenrijkers (11) en de Singaporezen (10) zijn de eerste grote groepen die hier arriveren. Beiden hebben zij als doel de G2 te beklimmen. De Singaporese expeditie is bijzonder: het is een groot project vanuit de universiteit: Mera Peak Nepal, Gasherbrum 2, Cho Oyu Nepal en dan Everest. De leden hebben een strenge selectie ondergaan: er waren meer dan 200 belangstellenden.
Toen we om half drie klaar waren met de lunch moesten we bijna nog opschieten: de 3 Spanjaarden kwamen theedrinken en borrelen. Dit zijn onze andere buren, die 50 m verderop staan. De leider van het stel, Carlos Pauner, is een prof-klimmer: hij wordt betaald door een sponsor om alle 14 achtduizenders te beklimmen. Hij heeft er inmiddels 4 op zijn lijstje staan en niet de minste: Kanchenjunga, Makalu, K2 en Broad Peak. Op zijn laatste expeditie, Kanchenjunga, verloor hij 2 vingers en 3 tenen, wat kennelijk geen reden is het project stop te zetten.
Het klikt goed tussen deze klimmers en ons, wat fijn is, aangezien zij ook G1 en G2 gaan beklimmen. Zo kunnen we dus met hen gaan samenwerken met het aanleggen van vaste touwen. Trouwens, ook zij waren op de 16e nog niet in kamp 1 geweest, terwijl ze al een week langer in het het BC zitten. Als het goed is hebben ze kamp 1 vannacht wel bereikt: zij vertrokken itt ons al om middernacht naar boven. We zullen vanmiddag (17e) hun ervaringen wel horen.
| | |
