Het was afgelopen nacht al duidelijk: het sneeuwen is nu echt begonnen. Een grote witte wereld was het vanmorgen, met ca. 30 cm verse (helaas natte) sneeuw. Ook nu, halverwege de middag sneeuwt het nog steeds. Dus dat belooft niet veel goeds voor het geplande vertrek komende nacht. Daar zien we dan ook van af. Eerst moet het sneeuwen stoppen en daarna moet er nog een dag overheen zodat de sneeuw zich kan zetten (en de eerste lawines naar beneden zijn geraasd). Het is dus afwachten, maar met de huidige weersverwachting kunnen we waarschijnlijk zelfs morgennacht nog niet weg. Heel vervelend, maar het is niet anders.
Overigens blijken wij zeker niet de voorzichtigste te zijn geweest de afgelopen dagen: het kleine Zwitserse team, bestaande uit 3 berggidsen (niet te verwarren met Andre Georges die deel uitmaakt van een internationaal groepje eenlingen), blijkt kamp 1 nog helemaal niet te hebben opgezet. En dat terwijl ze hier al een week langer zijn dan wij. Zij oordeelden de omstandigheden op de gletsjer tot nu toe telkens als onvoldoende, met veel te hoge temperaturen.
We hebben zojuist afgestemd met zowel het team van de Zwitser Andre Georges als het Spaanse team van Carlos Pauner. We vertrekken allen zodra het weer het toelaat richting kamp 1. Wij zullen daar nog overnachten. De andere twee teams klimmen waarschijnlijk direct door naar kamp 2. Andre Georges wil vervolgens gebruik maken van oude touwen in het Japanse couloir, maar neemt voor de zekerheid 100 m touw mee (alles wat hij bij zich heeft). Het team van Carlos zal de eerste 200 m touw fixeren, waarna wij de volgende dag de tweede 200 m, bovenin het couloir, plannen te doen met ons Dyneema-touw. Inmiddels is wel duidelijk dat Sajjad en Amin dit in ieder geval niet zullen doen, aangezien hun technische klimvaardigheden hiervoor tekort schieten.
Het zicht is vandaag nihil. We zien geen enkele top. Naast de Gasherbrum I hebben we vanuit het basiskamp mooi zicht op Chogolisa (7665 m). Op deze piek liet de beroemde klimmer Hermann Buhl het leven. Volgens Sajjad en Amin is het basiskamp van Chogolisa langs de Upper Baltoro Gletsjer het mooiste basiskamp van dit gebied: niet op de morene, maar op het gras, met een bloemenpracht. De meeste klimmers beklimmen Chogolisa echter van de andere kant, vanuit de Vigne Gletsjer. Wij komen hierlangs op de trektocht terug. Wie weet ontmoeten we dan ook het team van Harry Kikstra, die deze zomer een poging doet deze fraaie zevenduizender te beklimmen.
Bijzonder eigenlijk, dat er in dit kleine gebied dit jaar drie Nederlandse echtparen/stellen zijn (Rozemarijn Janssen en Frits Vrijlandt klimmen op Broad Peak) die een hoge berg beklimmen. Dit is vast een unicum in de Nederlandse bergsport.
Op dit moment zitten alleen nog 3 Oostenrijkers ergens op de berg. De rest van het team kwam gisteren al terug na een overnachting op de depotplek van 5500 m. Drie man wilden perse naar kamp 1, ondanks de slechte voorspelling. Het Singaporese team kwam vanmorgen vroeg terug. Ook zij hadden geslapen op 5500 m. vanmorgen doorgaan naar kamp 1 was onverantwoord. De groep studenten wordt ondersteund door 5 Pakistaanse klimmers, waarvan 1 zeer beroemde klimmer: Rajab Shah (55 jaar inmiddels). Hij was in 1998 de eerste en tot nu toe enige Pakistaan die de toppen bereikt heeft van alle vijf de achtduizenders die Pakistaan telt. Hij mag gezien zijn ervaring dan ook de titel dragen van 'mountainguide' in plaats van hoogtedrager.
Rajab is een imponerende persoonlijkheid: hij straalt rust en leiderschap uit. De man heeft drie verbindingslijntjes met onze expeditie: onze beide expedities lopen via de Pakistaanse organisator Hunza Guides (Amir was razend trots dat hij Rajab binnen had weten te halen voor een van zijn expedities).
Tweede link is, dat Rajab in 1995 de succesvolle Nederlandse Expeditie naar de K2 heeft ondersteund. Ronald Naar, Hans van der Meulen, Rajab Shah en zijn schoonzoon Mehrban Shah haalden toen de top van deze fameuze berg. Maar nu komt het: Rajab Shah loopt 9 jaar na dato nog steeds in de fleecetrui van de Nederlandse Expeditie. Wij voelen ons plaatsvervangend trots (voor expeditieleider Ronald Naar).
De derde link met tussen Rajab en onze expeditie is de verwantschap tussen onze hoogtedragers en Rajab. Zij komen allen uit het dorp Shimshal. Sterker nog: Rajab is de oom van onze hoogtedrager Sajjad. De wereld is weer klein.
Shimshal
Wat wij helemaal niet wisten , is dat 'onze mannen' uit het meest vermaarde dorpje komen uit de Pakistaanse klimmerswereld, Shimshal dus. Het dorpje ligt ca 70 km ten noordwesten van ons basiskamp op 3000 m. De bewoners danken hun kracht aan het feit dat ze in de zomer met hun vee naar hun nederzettingen trekken tussen de 4000 en 4500 m hoogte. Dit volk is dus te vergelijken met de oersterke sherpa's in het hoge deel van de Khumbu vallei in Nepal.
Tot nu toe was Shimshal afgesloten van de buitenwereld, maar dat komt dit jaar verandering in: na jaren werk komt dit jaar de verbindingsweg tot stand met de Karakoram Highway, waardoor Shimshal voor het eerst met de auto bereikbaar zal zijn. Dit zal een grote verandering voor het dorpje teweegbrengen.
20 Juni: dagje basiskamp (BC)
Veel klimmers vinden het niets om in het basiskamp 'rond te hangen'. Inderdaad na een paar dagen slecht weer wordt het vervelend, maar 1 of enkele dagen basiskamp vinden wij eigenlijk heerlijk. Het is een soort onthaastingskuur, min of meer vakantie. Met 1 dag heb je je handen nog vol aan alle klussen: kleren wassen, jezelf weer eens wassen, logistiek voor de volgend klimronde in orde maken, afstemmen met andere ploegen en zaken als materiaal repareren. En menig expeditie komen daar ook de communicatie-activiteiten bij: voor Henk betekent dat dit keer het opladen van alle apparatuur met de zonnecellen. Voor mij betekent dat het bijwerken van het dagboek zodat Raymond Koome de website kan updaten. Henk is niet zo'n schrijver, dus inderdaad, ben ik (Katja) degene die de teksten altijd namens ons tweeën maakt.
Naast het schrijven worden verder de foto's in de computer geladen en geselecteerd. Overigens valt het maken van alle berichten me op deze hoogte niet echt gemakkelijk. Je bent hier niet zo snel (en ik adem op de een of andere manier niet goed tijdens het typen) en vooral als er iets met het verbinding maken of verzenden niet goed loopt (wat soms het geval is, niet onlogisch), dan ben je zo 2 uur per keer bezig. Maar toch is dit alles zeker de moeite waard, kijkende naar alle dierbaren, sponsors en overigen die ons volgen!
Zodra je een paar dagen in het BC zit kan alles echt relaxed verlopen: praatje maken met andere teams, een boek lezen, muziekje luisteren, extra optimalisaties aanbrengen in de inrichting van het kamp etc. Zo waren wij gisteren te gast bij onze Spaanse buren, waar Rachel haar verjaardag vierde. Zoals altijd met de Spanjaarden, Fransen en Italianen vloeide er wijn en stonden er de heerlijkste worsten, olijven en kazen op tafel.
Dat we inmiddels meer rust krijgen blijkt ook uit het feit dat Henk inmiddels een flink aantal cd's geluisterd heeft en ik in anderhalve dag het boek "Een schitterend gebrek" van Arthur Japin heb uitgelezen (geweldig boek vond ik dat).
Als de zon schijnt, staat die hier in BC al om 6.30 uur al op onze tent en gaat om 17 uur onder. Om ca. 20 uur is het echt donker en liggen wij al in onze slaapzak. Met de zon hebben wij hier een haat-liefde verhouding. Nog nooit hebben we tijdens een expeditie zoveel last gehad van de warmte en de felle zon, tijdens het klimmen zelf, maar vooral in de tent, die hier onmiddellijk verandert in een oven. Toch, 's nachts tijdens het klimmen en nu met dit slechte weer mis je de gele cirkel ook weer. Tsja, een evenwicht vinden, dat is altijd lastig. Dus laat de zon toch maar weer tevoorschijn komen om de versgevallen sneeuw te ontdooien en zich te laten zetten.
| |
 |
