Een vochtigheid tussen de 85 en 95%, geen wind, hoge temperaturen en een groot deel van de dag natte sneeuw. Tsja, dat belooft niet veel goeds. Dus er is geen sprake van, dat wij komende nacht kunnen vertrekken. Het meest vervelende is echter dat er geen wind is: de depressie blijft hier dus lekker hangen.
De voorspelling van de komende dagen is dan ook niet veel beter. Wat wij vurig wensen: lage temperaturen, een vochtigheid van 15 - 20% en weinig wind. Dit zijn de goede klimomstandigheden.
Met z'n allen kunnen we hier dus niets anders doen dan afwachten. Het heeft geen enkele zin om nu omhoog te gaan: bloedlink over de verse en zachte sneeuw met alle verborgen gletsjerspleten. Helaas pindakaas. Zonde van de tijd, maar wat vooral ook jammer, omdat binnen een paar dagen alle grote expeditie hier arriveren, en we dan dus allemaal tegelijk omhoog gaan. Drukte tijdens het klimmen verafschuwen Henk en ik.
Maar goed, het beklimmen van achtduizend meter hoge bergen vraagt niet voor niets veel van een klimmer, en daar horen ook geduld en een goede timing bij. Gelukkig hebben wij de tijd tot 7 augustus. De Singaporese expeditie (G2) moet uiterlijk 12 juli vertrekken uit BC en voor de grote Oostenrijkse groep (G2) is het ultimatum al 10 juli. Zij worden dus behoorlijk zenuwachtig van de weersvoorspellingen.
Periode Basiskamp
Ik heb gisteren al iets geschreven over de activiteiten in het basiskamp. Maar je zou het bijna vergeten, de periode in het BC is vooral bedoeld om te herstellen van de vorige klimronde en je voor te bereiden op de volgende.
Basiskampen bevinden zich gemiddeld op een hoogte tussen de 4500 en 5500 m. In ieder geval nooit hoger, want boven de 5500 m kan de mens niet meer herstellen: je takelt er alleen maar verder af door de verminderde zuurstofspanning. Het heeft dus geen enkele zin om bijv. in kamp 1 op 6000 m een paar dagen te uit te rusten: je zult er alleen maar verzwakken: vermageren (je gaat zelfs je eigen spiercellen 'opeten'), wondjes en kloofjes worden alleen maar erger (vooral gewoon bij lippen, neus en nagels op hoogte) en andere vervelende verschijnselen steken de kop op (bijv. droge hoest, verkoudheid of infecties). En dat allemaal omdat het menselijk lichaam er niet voor gemaakt is op hoogte te leven; er is simpelweg te weinig zuurstof. Niet voor niets zie je permanente nederzettingen van mensen tot maximaal 4000 - 4500 m.
Hoe hoger je geklommen hebt en hoe langer je verblijf daar, hoe langer herstel je nodig hebt. Een tot vijf dagen rust in het basiskamp is normaal. Naast echt uitrusten moet je vooral ook veel eten (liefst zo veel als je kunt en de hele dag door) om niet verder te vermageren.
Wij zijn nog niet echt hoog op deze bergen geweest, dus voor ons volstaat na kamp 1, een tot twee dagen rust. Ja, en als die dan voorbij zijn is het inderdaad plezierig als je je niet verveelt in het basiskamp. Maar wat dan vooral ook belangrijk wordt, is dat je sterk blijft. Dus niet alleen veel eten, maar vooral ook in beweging blijven. De spieren moeten wat blijven doen, want anders teer je zelfs op 5000 m nog in.
En dus dwingen wij ons vanaf nu iedere dag een stuk te lopen. Naar de andere teams (al snel 20 min in de verste uithoeken van de morene), maar vooral ook een stuk verder. Het makkelijkst is een stuk terug: de route waarlangs wij gekomen zijn. Eigenlijk zouden we ook wat krachtoefeningen moeten doen voor de benen, maar de eerlijkheid doet mij bekennen dat ik mij daar nog nooit toe hebben kunnen zetten in deze omstandigheden (en daar ben ik niet alleen in als ik om mij heen kijk).
Los van het weer zijn wij echter nog steeds positief: we zijn namelijk nog steeds gezond, en dat is niet alleen thuis, maar ook hier het grootste goed waarover je beschikt. Ook hebben Henk en ik het samen uitstekend, niet bepaald onbelangrijk als je maar met z'n tweeën op expeditie bent.
Tot zover vanuit een inmiddels weer sneeuwend/regenend basiskamp.
| | |
