Ook vannacht en nu weer sneeuw. Dus wij brengen de dag voor een deel door onze eigen tent. Voor mij wordt het daar echter al snel te gortig: 40 graden Celsius. Ja, inderdaad, hoe is dit te rijmen? Het sneeuwt buiten en in onze tent is het tropisch warm. Toch is het zo. Gisteren registreerde de Suunto midden in de tent zelfs ruim 50 graden. Om gek van te worden. Het is dan ook (vooral voor mij) de grote irritatie van deze expeditie. Dat wij, zodra de zon een beetje schijnt (en dat doet hij zelfs als het een beetje sneeuwt of bewolkt is), niet meer in onze tent kunnen verblijven. We hadden niet kunnen vermoeden dat dit zulke ernstige vormen zou aannemen.
Ik kan mezelf dan ook wel voor het hoofd slaan dat wij onze aluminium reddingsdekens hebben thuisgelaten. Je zult het altijd zien: je hebt ze altijd (zelfs bij een wandeltocht in Nederland) bij je, maar uitgerekend nu dus niet. We dachten eigenlijk: op de berg voegen ze niet zoveel toe, we hebben tenslotte altijd goede donsspullen bij ons… Maar dit dekentje had ons nu dus veel ellende kunnen besparen: nl. over de tent gelegd en het reflecteert een groot deel van de warmte terug de lucht in, i.p.v. dat de warmte dwars door het tentdoek heen penetreert.
Als het niet sneeuwt, kunnen we onze donzen Mountain Hardwear slaapzakken als bescherming over de tent leggen, maar nu het sneeuwt gaat dat natuurlijk niet.
In de kleine communicatietent van Hunza Guides is het trouwens redelijk uit te houden. Het doek is wat dikker en donkerder van kleur, en kennelijk (i.t.t. wat je in eerste instantie zou verwachten), blijft het daardoor vele malen koeler. Ook in de eettent gaat het best. Dus zoals nu, al na tien uur, zoek ik mijn heil ergens anders.
Tijdens een expeditie zijn veel zaken onvoorspelbaar: het weer natuurlijk zoals nu blijkt. Maar deels ook de omstandigheden van de route op de berg en de gezondheid (m.n. hoogteziekte) van de klimmers. Met de spullen die je meebrengt is dat niet het geval: die moet je dus perfect voor elkaar hebben. Je kunt hier niet meer even naar een Kathmandu Outdoor stappen of naar een supermarkt om het ontbrekende te kopen. Het enige dat je mag hopen als je iets toch vergeten bent, of niet hebt voorzien, of iets kapot gaat en je hebt geen reservespullen, dat een van de andere ploegen je kan helpen. Dus wij gaan natuurlijk nog proberen ergens een aluminium reddingsdeken aan te schaffen of te ruilen tegen iets anders.
Ik durf overigens wel te stellen dat wij ons materiaal zeer goed voor elkaar hebben. Maar goed, je leert elke keer opnieuw. De kleinste details tellen hier. En dat geldt vooral voor de toppoging. Maar goed, zover zijn we nog lang niet.
Eerst moet er goed weer doorbreken. Wij troosten ons met de gedachte dat in 2001 er een periode van 10 dagen achtereenvolgend slecht weer was met nog veel meer sneeuw. Het kan altijd nog erger. En ook toen haalden nog vele teams de top.
| |
 |
