Gisteren zijn we teruggekomen vanuit kamp 2 en nog steeds zijn we afgepeigerd van die paar dagen boven de 6000 m. We waren weer even vergeten wat een aanslag het verblijf op hoogte is op lichaam en geest. Daarnaast heeft waarschijnlijk ook het hele proces met onze hoogtedragers veel energie gekost, maar daarover straks meer. Er is nog weinig uit onze handen gekomen na terukomst, anders dan dat we ons gisterenmiddag gewassen hebben en we de HP-laptops en telefoons van KPN hebben opgeladen met zonne-energie. Vanmorgen hebben we nog twee uur in de tent gelegen en inmiddels raken we weer boven Jan. Gelukkig kunnen we ons het 'niets doen' van gisteren ook permitteren, wat een voorrecht.
Zoals voorspeld is het weer inderdaad omgeslagen vandaag: het sneeuwt en is helemaal grijs. We vinden het trouwens helemaal niet erg dat er geen zon is vandaag. Maar het is natuurlijk niet de bedoeling dat onze sporen nu weer ondergesneeuwd worden en we straks weer opnieuw kunnen beginnen!
Vooral voor onze lippen is het goed dat de zon weg is, die zijn helemaal verbrand en vooral bij mij zit alles onder de korsten en wondjes. Vreselijk lastig: lachen gaat niet ook eten en drinken doet pijn. We hebben uiteraard eerder ervaren wat de invloed van de zon is op hoogte, maar zo desastreus als nu zijn de gevolgen nog nooit geweest. Kennelijk is de oplossing hier niet nog meer lippenbalsem gebruiken, maar je mond volledig bedekken. Dat gaan we vanaf nu dus doen. Ons lesje hebben we wel geleerd.
Hopelijk herstelt de boel zich in een paar dagen, want in deze situatie kunnen wij absoluut niet omhoog. Het wordt dan immers alleen maar erger, lippen bedekt of niet: er is te weinig zuurstof voor stabilisatie, laat staan herstel.
Raymond heeft jullie de afgelopen dagen met uitgebreide verslagen al op de hoogte gebracht, dus we zullen niet alles gaan herhalen. Wel zullen we aan elke dag nog een paar details toevoegen, die het verhaal van de afgelopen klimronde compleet maken.
29 juni: naar kamp 1 (6000 m) en verplaatsing tenten (5950 m)
Conform planning vertrokken we om 2 uur 's nachts. Het was spannend hoe het zou zijn op de gletsjer na al die dagen sneeuw. We hadden geluk dat er al een paar dansende lichtjes voor ons zaten, die het spoor van Rajab Shah tot het depot van 5500 m al wat verder uitgetrapt hadden. Het liep en klom dus uitstekend. Sterker nog, zo prachtig waren we nog niet eerder omhoog gegaan. De meeste spleten bleken goed bedekt en er was een hard mooi spoor!
Op de depotplaats was het even graven naar onze plunjebaal, die meer dan een meter onder de sneeuw lag. Gelukkig hadden we de plek gemarkeerd met een Kathmandu-bamboe. De baal kregen we nog net verdeeld over onze al zware rugzakken en trokken toen door naar kamp 1. Afgesproken was met Amin en Sajjad dat we over de gletsjer zouden gaan als hier al een spoor zou zijn. Dan zouden we het lawinegevaarlijke pad langs de gletsjer, onder de G1 langs, links laten liggen.
En zo geschiedde, want er zaten twee groepjes voor ons toen we bij de 'kruising' arriveerden.
Ook dit spoor door de sneeuw omhoog was prachtig nu. Dus we arriveerden zonder problemen op het grote plateau van de 5 Gasherbrum-bergen, waar de twee groepen voor ons bezig waren om hun kamp 1 in te richten, waaronder de Amical-groep ondersteund door de dorpgenoten van Sajjad en Amin. Ons kamp 1 lag nog ruim een half uur verderop, wat hoger tegen de G1 aan.
Hoe zouden onze tenten erbij staan? Volledig verwoest, volgens de jongens, omdat we helemaal niet goed stonden daar, volgens hen. Vervolgens meldden zij dat we het kamp maar moesten ophalen en naar het plateau verplaatsen, waar ook alle andere teams nu zouden gaan staan. Tsja, wat nu? Heen en weer gaan, de tent uitgraven, alles opruimen en het kamp hier op het plateau opnieuw opzetten zou een operatie betekenen van minimaal 4 uur. Iets waar wij helemaal geen trek in hadden.
Uiteindelijk werd echter duidelijk dat met name Sajjad weigerde om op onze oude plek te blijven. Er waren dus twee keuzes: een, hen te melden dat ze gewoon mee moesten gaan naar kamp 1 en niet verder zeuren (maar wat veel gedoe zou opleveren nadien met hen, voorspelden we). Twee, inderdaad de spullen ophalen en het kamp opnieuw inrichten op het plateau met als voordeel dat we de komende keren bij het omhoog gaan via de gletsjerroute sneller ons kamp 1 zouden bereiken. Verder zouden we dan ook dichter bij de klimroute van Gasherbrum 2 zitten. En zo geschiedde: we leegden onze rugzakken op het plateau en trokken zo naar ons oude kamp. Dit bleek er wonderwel bij te staan: de tenten waren weliswaar gedeeltelijk ondergesneeuwd, maar alles was nog intact.
Hoewel we besloten hadden het kamp te verplaatsen voelde het hele opruimen van dit kamp als een compleet zinloze operatie, die ons uiteindelijk zeer veel negatieve energie kostte.
We waren zo kapot toen we met de volle rugzakken weer op het plateau terug kwamen, dat het komen tot een beslissing 'waar het nieuwe kamp' moest komen, niet echt meer van een leien dakje verliep. Maar uiteindelijk was iedereen tevreden over de nieuwe plek. Om 16 uur waren we dan zover dat de branders aan stonden en we sneeuw konden smelten. Wat een dag.
30 juni: richting kamp 2 (6300 m)
Afgesproken was om half zes te vertrekken naar kamp 2. Henk en ik zouden hier de nacht doorbrengen en Amin en Sajjad zouden direct teruggaan naar kamp 1, zodat we niet alle vier met weer van die overvolle rugzakken zouden lopen. Immers alleen die 200 m vast touw woog al 15 kg. De Spaanse groep van Carlos Pauner zou ons voor zijn en het eerste spoor maken.
Het liep allemaal anders. Ten eerste was Henk niet fit, de hele nacht al niet. Dus we besloten dat ik alleen met Amin en Sajjad zou vertrekken. Ik zou het kamp 2 dan alvast kunnen inrichten en hier de nacht doorbrengen. Henk zou dan de volgende dag met de jongens nakomen. Zo gingen we dus gedrieën op weg. Echter van een spoor was helemaal geen sprake, bleek al snel. En dus zat er niets anders op dan zelf te sporen. Het eerste stuk was bijna vlak, over de grote gletsjer. Maar de sneeuw was heel lastig: een dun laagje ijs, waar je in eerste instantie op lijkt te blijven staan, maar er dan alsnog tot je kuitbeen inzakt. Dat maakte het sporen hier zeer zwaar.
Later op de route ontstond er een gigantische clash met Sajjad waarop hij riep dat 'hij kamp 2 zou inrichten en dan direct naar huis zou vertrekken'. Enfin, het maakte de sfeer er niet beter op.
Pas na 4 uur lopen bereikten we het begin van de ijsval van de G1. Deze ijsval bestaat nog maar een paar jaar, wat verklaart dat ik helemaal niet op de hoogte was van dit gevaarte. Hoewel de jongens hadden aangegeven dat 'sporen niet bij hun werk hoorde', had ik aan het begin van de ochtend direct aangegeven dat ik vandaag onmogelijk alles alleen kon sporen, nu Henk er niet was. Ik maakte dus de start en had aangegeven de ijsval te zullen doen. Dit laatste was echter ongelooflijk zwaar: met niet alleen zeer steile stukken maar vooral met heupdiepe sneeuw. Je kon hier geen pas in maken, je moest het eerstvolgende laagje sneeuw wegtrappen en dan kon je weer 10 cm vooruit. Zo gingen we als slakken vooruit.
Om 12 uur zaten we op 6300 m en we concludeerden als we zo door zouden gaan we om ca. 16 uur in kamp 2 zouden arriveren. Voor mij zou dat geen probleem opleveren, maar voor de jongens des te meer: het zou veel te laat zijn om nog terug te keren naar kamp 1. Zo besloten we dus om een depot te maken en om te keren. Vandaag geen kamp 2.
Op de terugweg kwamen we de Spanjaarden Carlos, William en Rachel tegen, die besloten kamp te maken pal onder de ijsval. Zij waren die nacht om 12 uur vertrokken uit het basiskamp en dachten kamp 2 direct te halen. Niet dus. We spraken zodoende af dat we de volgende dag samen door zouden trekken naar kamp 2.
Henk was blij verrast dat hij ons die middag terug zag komen. En ik om hem weer te zien. Met hem verder alles ok: de dag rust had hem goed gedaan.
Hij was verder natuurlijk precies op de hoogte van het reilen en zeilen bij de andere ploegen. Ten eerste de Singaporezen onder leiding van Rajab Shah: zij hebben besloten volledig af te zien van de beklimming van G2:niet eens aan beginnen. De twee grote Spaanse ploegen die gearriveerd zijn, hebben geen touw bij zich omdat zij ervan uitgingen dat de 'route volledig klaar zou zijn'. Lekker handig. De drie Zwitserse berggidsen hebben een start gemaakt in de Franse route van G2, maar zijn onverrichterzake teruggekomen: te gevaarlijk met teveel instabiele sneeuw. De grote Oostenrijkse groep is de tenten in kamp 1 komen ophalen: op 3 juli komen de porters in het BC en gaan zij terug naar huis. Met als resultaat dus een bereikte hoogte van nog geen 6000m. Ook het kleine Oostenrijkse team gaat met deze hoogte naar huis. De eerste ploegen vertrekken dus alweer.
1 juli: naar kamp 2 (6400 m)
Onze hoogtedragers zijn kapot en het is helder dat zij een rustdag nodig hebben. Afgesproken wordt dat Henk en ik alleen naar kamp 2 zullen gaan en het depot op 6300 m zoveel mogelijk leeg zullen maken. De dag erna zullen zij een 'carry' maken met de 200 m vast touw, hun eigen tent en zo nog wat spullen.
De route tot 6300 m levert geen problemen op: er ligt immers een mooi spoor. Vanaf het begin van de ijsval zijn we met het drietal Spanjaarden, zodat we het spoorwerk na ons depot kunnen verdelen. De belangrijkste klus is echter het zoeken van de route door het labyrint van ijstorens en brokken. Een gevaarlijke en zeer tijdrovende bezigheid. We komen uiteindelijk pas 8 uur na vertrek aan op de plek van kamp 2. We zijn gesloopt en het uitgraven van de sneeuw en opzetten van het kamp vraagt onze laatste energie.
2 juli: acclimatisatiedag kamp 2
Al om 4.30 uur horen we stemmen: Sajjad en Amin! Met een voldaan gezicht en volle rugzakken staan zij voor onze tent. Even later volgen de Singaporezen: nu zij van G2 afzien, willen ze wat nader acclimatiseren op G1. Zij gaan immers na afloop van deze expeditie min of meer gelijk door naar Cho Oyu, als finale training voor de Everest volgend voorjaar. Ook arriveren inmiddels Andre Georges en zijn twee teamgenoten, en nog een drietal klimmers. Allemaal precies op de hoogte dat er een spoor lag...
Terwijl de jongens de tent opzetten, starten wij de brander om sneeuw te smelten: drinken voor o.a. de jongens. Om 6 uur zijn Sajjad en Amin alweer vertrokken naar kamp 1, samen met Rajab en Mehrban Shah. We proberen dan de slaap weer te hervatten. Om 7 uur horen we Carlos praten. Zou hij al vertrekken richting couloir, om het eerste vaste touw aan te leggen?
Als we ons hoofd buiten de tent steken, gebaart hij echter dat hij naar beneden vertrekt. "Moet je die lucht zien", illustreert hij zijn keuze. En inderdaad, het is niet mis wat er aan komt. Zwarte lucht met sneeuw, dat is duidelijk.
Diverse klimmers vertrekken. Wat te doen? Je merkt dat je altijd beïnvloed wordt door anderen. Dat is ook goed. Maar vaak zie je dat als er 1 schaap over de dam is, de rest klakkeloos volgt. En dat moet je dus juist niet doen. Tsja, en met dit soort weersomstandigheden weet je nooit zeker of je de goede beslissing neemt.
Henk en ik besluiten te blijven. We willen perse een dag extra acclimatiseren op 6400 m en bovendien zijn we moe. Alles weer inpakken zien we helemaal niet zitten en de afdaling in dit beestenweer al helemaal niet. Trouwens, redeneren we, vaak is het weer 's nachts beter, dus zijn we hoogstwaarschijnlijk komende nacht beter af in de afdaling. Verder maar op hoop van zegen, dat het spoor niet ondersneeuwt.
Dus we blijven liggen als haringen in een ton in onze krappe, maar o zo lichte behuizing (Mountain Hardwear Annapurna) en smelten en smelten maar door. In de loop van de middag klaart het wat op en zijn we 2 uur onderweg om het Japanse Couloir te aanschouwen. Het is wel duidelijk dat dit nog een hele toer gaat worden: zeer veel sneeuw tot aan het begin van het rotscouloir. De rots is verder gedeeltelijk bedekt met sneeuw. Het heeft met de slechte weersvoorspellingen geen zin om een spoor naar boven te maken, dus keren wij met wat foto's terug bij onze tent.
Het is er echter onbehaaglijk en we hebben een moment dat we ons afvragen wat we hier in hemelsnaam doen in die ellende en koude, terwijl we in Nederland zo'n heerlijk huis hebben. Die dag sneeuwt het ca 4 cm en het spoor is om 19 uur nog steeds te zien! We duimen dat dit de komende nacht zo blijft.
3 juli: terug naar BC (5150 m)
Om 00.30 uur starten we de brander. De tent is verlicht zonder dat we een lamp aan hebben: volle maan! Daarnaast geen zuchtje wind. Wat een bofkonten zijn we! De juiste beslissing genomen gisteren door te blijven! Om 2.30 uur vertrekken we aan touw naar beneden. Allebei vinden we het spannend, zo door dit gevaarlijke stuk van de ijsval. Een keer ga ik tot mijn heup in een spleet, maar verder verloopt alles wonderwel. We genieten van de prachtige nacht en het fascinerende landschap. Al om 4.45 uur zijn we in kamp 1. Na wat herpakken (matje en slaapzak laten we hier weer achter, afval van C1 in de rugzak etc.) en inventariseren van de voorraden gas & eten, zetten we na ruim een half uur koers richting het basiskamp. Nu weer met z'n vieren, met Amin en Sajjad aan touw.
We maakten tijdens een korte pauze een spannend moment mee: het staartje van een giga lawine. Het was duidelijk dat de omlaag denderende sneeuw ons niet kon raken, maar de sneeuwwolk was zo overweldigend dat we direct met z'n allen bij elkaar doken op de grond. Het was indrukwekkend wat we over ons heen kregen: minutenlang duurde de wolk van sneeuw. Wat een kracht! Het leverde na afloop een paar fraaie foto's op, wij zo met z'n allen onder de stuifsneeuw.
Het laatste stuk door de gletsjer was makkelijk: met een fantastisch spoor (zeer goed te merken dat er inmiddels tientallen klimmers overheen zijn gegaan). Verder genoten we van de warmte: pas dan realiseer je je dat het koud was boven. Al om 8.45 uur arriveerden we in het basiskamp. Heerlijk, met al onze spulletjes, voorzieningen en goed eten.
Gisterenavond hebben we gesproken met Sajjad en Imran (onze liason officer) over de ontstane problemen in de samenwerking. We zijn hier behoorlijk goed uitgekomen denk ik. Wij hebben duidelijk gemaakt dat we van de jongens absoluut ook verwachten dat zij helpen met sporen en als zij dat niet wensen te doen, er geen enkele reden is dat zij meegaan naar een top. Verder hebben we het gehad over met name het ontbreken van een positieve houding bij Sajjad. Tsja, dit was een beetje kip - ei kwestie. Wij zijn ontevreden over hem omdat hij zo negatief is. En hij zegt dat hij zo doet, omdat hij voelt dat wij niet tevreden over hem zijn.
Enfin, de conclusie is dat Sajjad blijft. En we maken als team een nieuwe start. Deze uitkomst stemt ons denk ik allen tot tevredenheid. In ieder geval bij Amin en Allam die springend van enthousiasme de eettent binnen kwamen rennen toen de kogel door de kerk was. Een emotioneel moment. Waarna Imran het recht nam om een sigaret op te steken in de tent. Geheel terecht, gezien zijn bemiddelende rol.
| |
 |
