Gisterenmiddag was ze daar (voor ons) plotseling: het geitje. Maar niet voor lang levend: einde van de middag was het geitje dood. Het vel ligt nu bij het afval en het vlees ligt nu in de keukentent. Je moet daar niet al te lang bij staan kijken: het rauwe vlees ligt open en bloot bovenop twee tonnen. En in die tonnen worden meel, suiker en andere levensmiddelen opgeslagen. Als je wat suiker nodig hebt, schuif je het vlees gewoon even op een andere ton en pak je met dezelfde handen de suiker. Jakkes... En toch aten we vanmiddag al heerlijke soep met geitenvlees. "Four days meat" zegt Allam.
Goed voor de broodnodige eiwitten. Want inderdaad, het is niet zo makkelijk om hier aan voldoende eiwitten te komen. Alhoewel je natuurlijk met eieren, melkpoeder en linzen/sojabonen een heel eind komt. Niet onbelangrijk, na alle gedane en nog komende inspanningen. Onze eetlust is trouwens weer behoorlijk terug, een goed teken.
Al zijn we nog niet helemaal zo ver om morgennacht (nacht van 7e op de 8e) te vertrekken. Onze voorkeur zou eigenlijk zijn om de nacht daarna, de 9e te vertrekken. We hebben echter nog geen beslissing genomen: een en ander hangt af van de weersvoorspelling van morgenochtend. We beslissen samen met het team van Carlos Pauner. Ook hangt een en ander af van de plannen van andere teams. Wij zijn met z'n tweeën (vieren), het team van Carlos is met 3 klimmers. Twee kleine groepjes dus. Wij hebben tot nu toe de route in orde gemaakt tot en met kamp 2. Wij zijn eigenlijk van mening dat wij niet alleen de touwen gaan fixeren in het Japanse Couloir en dan de rest er direct achteraan profiterend. Bovendien is de kans groot dat we onszelf daarmee volledig opbranden als we deze klus alleen moeten klaren.
Dus we willen ten eerste een goede waarschijnlijkheid van een wat langere periode goed weer (minimaal 4 dagen), ten tweede min of meer zekerheid dat er andere teams met ons omhoog gaan dan wel ons voor zijn. Wat betreft het weer: er komen twee goede dagen aan. Maar dat is dus niet genoeg. Want we willen eigenlijk nog maar 1 keer naar boven voor de G1, namelijk direct naar de top. Dus als het weer niet overtuigend is, blijven we nog in het basiskamp om de volgende goed weer periode af te wachten.
Het is vaak lastig uitleggen aan niet-klimmers (en zeker mensen in het bedrijfsleven), dat je een expeditie naar een achtduizender niet goed kunt plannen. Natuurlijk je kunt een prachtig raamwerk maken: van de trektocht, wanneer je in het BC arriveert en wanneer je voor het eerst de berg op gaat. Ook kun je wel ongeveer voorzien wanneer je toppogingen gaat doen. Maar wat wanneer precies gebeurt, kun je van te voren niet inplannen. Je kijkt hier maar een paar dagen vooruit, zonder overigens het doel uit het oog te verliezen natuurlijk.
Er zijn maar een paar invloedsfactoren tijdens een expeditie, maar die zijn (m.u.v. de logistiek, het materiaal en het eten) niet naar een mensenhand te zetten: het weer, de terreincondities en voor een groot deel ook de gezondheid van de klimmers niet. Het gaat hier om natuurkrachten die hun eigen gang gaan, die wij niet kunnen beïnvloeden. En dat zijn we in onze moderne westerse wereld niet meer gewend. Maar voor ons is dat nu juist zo fascinerend aan het leven hier: de bergen maken nederig, maken verwondering los en laten je op een andere manier kijken naar het leven van alledag. Laat ik het zo zeggen: de bergen verrijken daardoor in ieder geval ons leven. En daar zijn wij dankbaar voor.
| |
 |
