Gedesillusioneerd zijn we begin van de middag teruggekeerd uit kamp 2 zonder ook maar kamp 3 te hebben opgezet en dus zonder ook maar een toppoging te hebben kunnen doen. De weergoden waren ons absoluut niet goed gezind en daarnaast hadden we gewoonweg te weinig mankracht. Helaas, het is niet anders en we zullen de komende tijd dus wederom omhoog moeten voor de Gasherbrum I. Hier de aanvulling op het reeds verschenen verslag van de afgelopen dagen.
11 juli: direct naar kamp 2
De klim naar kamp 1 was geen enkel probleem: een goed spoor, ondanks de sneeuwval van 9 en 10 juli. We waren dan ook al na 4 uur in kamp 1, waar we de rugzakken verder volstopten met slaapzak, matje, branders, pannen e.d. Samen met het Spaanse team van Carlos Pauner gingen we vervolgens door naar kamp 2. Dat ging heel wat minder makkelijk, aangezien het eerdere spoor volledig dichtgesneeuwd was. Het was dus opnieuw afwisselend sporen. Gelukkig waren we met z'n zevenen (4 + 3). Maar toch duurde het maar liefst 5 uur voor we in kamp 2 waren.
Die avond stak een storm op, die de halve nacht duurde waarbij er verder weer wat nieuwe sneeuw viel. In die storm, rond 22 uur, arriveerden na een helse tocht, ook nog een Portugese en Belgische klimmer in het kamp. Zij vonden het niet nodig die ochtend al te vertrekken. Verder begaf de tent van het team van Carlos het in de storm. Gelukkig waren er nog een aantal lege tenten zodat het drietal kon verkassen.
12 juli: Japans couloir (7000 m)
Afgesproken was dat hoogtedragers Amin en Baig al om 4 uur zouden vertrekken om vast touw, sneeuwankers en ander klimmateriaal naar het einde van de vaste touwen te brengen (6900 m). Daarna zouden zij weer afdalen en indien fit genoeg, daarna met hun eigen spullen (tent, slaapzak, eten etc) weer omhoog komen naar het nieuwe kamp 3. Echter, de jongens waren helemaal niet vertrokken die nacht, door het slechte weer.
Uiteindelijk vertrokken dus we dus met z'n allen tegelijk, rond 8.30 uur pas. We waren met z'n zessen: wij vier, Carlos en de Portugees. De rest van de aanwezige klimmers (2 Spanjaarden en de Belg) voelden zich niet fit. De insteek was nog steeds dat Amin en Baig weer terug zouden keren naar kamp 2, en omdat we inmiddels zo laat waren, zij vandaag ook niet meer omhoog zouden komen naar kamp 3 (en dus een eventuele toppoging zouden missen).
Vanaf de eerste stap viel de klim eigenlijk al tegen: zachte, opgewaaide en deels verse sneeuw tot kniehoogte. Later zou dat op stukken nog dieper worden. Verder moesten we ons een weg banen door resten lawines, duidelijk van een paar dagen daarvoor. Het couloir zag er ook duidelijk anders uit dan de vorige keer, na alle sneeuw van de laatste dagen.
We hadden van expeditieleider Ralph, van het Duitse Amical, aanwijzingen gekregen waar de vaste touwen zouden beginnen: links van het couloir in de rotsen bij twee bamboes en dan direct traverserend naar links. Maar daar aangekomen, zagen wij het bewuste touw helemaal niet (eerste stuk bleek uiteindelijk 100 m weggewaaid door de storm). Wel zagen we een heel eind verderop een touw. Henk was al op weg naar dit touw, toen Amin aangaf absoluut geen voet verder meer te willen (durven) zetten. Volgens hem waren deze omstandigheden niet verantwoord. Het kostte heel wat overredingskracht om de mannen verder omhoog te krijgen. Gelukkig hadden we ook een dynamisch klimtouw bij ons, zodat we hen uiteindelijk gezekerd omhoog hebben gekregen tot het begin van het vaste touw.
Daarna volgde ca. 500 m vast touw, wat het klimmen technisch vergemakkelijkte. Echter door de diepe en zachte sneeuw op diverse stukken en dan weer alleen kale rots, was het loodzwaar.
Amin gaf op gegeven moment aan dat zij om 15 uur zouden omdraaien omdat het anders te laat zou worden om nog in kamp 2 terug te komen. Verder gaf hij non-verbaal eigenlijk constant aan dat deze omstandigheden onverantwoord waren. Deze mening deelden wij overigens tot het moment van omkeren niet. Als je een berg alleen maar wilt beklimmen met een gebaand pad en met mooi weer, bereik je de top meestal niet. Uiteraard moet het niet onveilig worden, maar dat is een andere kwestie. Wat we gisteren echter heel goed gemerkt hebben, is dat deze jongens helemaal geen echte klimervaring hebben en altijd in grote commerciele expedities geopereerd hebben.
Maar goed, we arriveerden om 14 uur bij het einde van het vaste touw, dit was aan het begin van het echte laatste couloir. Hier zijn we toen begonnen aan het fixeren van 100 m van ons DSM Dyneema-touw. Dit was een lastige klus, want dit moest gebeuren in de rotswand, die lastig bereikbaar was door de vele sneeuw. Verder werden we geteisterd door ladingen sneeuw die van boven over ons heenstoven: spindrift en kleine lawines. Het was inmiddels ook weer gaan sneeuwen. We schoten dus niet erg op.
Op gegeven moment maakten we de afweging: gaan we kamp 3 halen vandaag? We wisten dat er boven het couloir nog een stuk zou volgen met okseldiepe sneeuw. En dan in deze weersomstandigheden. Verder speelden voor Henk en mij ook nog mee dat de 2 jongens spoedig zouden omdraaien en wij dan dus ook nog het resterende touw, de tent en klimmateriaal op onze rug zouden moeten nemen. Dat was eigenlijk onmogelijk met onze alle overvolle rugzakken.
We bespraken de situatie met Carlos en uiteindelijk waren we het er allen over eens dat de kans klein zou zijn dat we op tijd in kamp 3 zouden zijn. Ook als we alpien zouden doorklimmen (dus zonder de touwen te fixeren). Om nog maar niet te spreken van voldoende energie om de volgende dag boven kamp 3 het eerste stuk sneeuw naar de top te sporen. Daarnaast waren de weersomstandigheden op dat moment weinig belovend.
Omkeren dus. Allemaal. We maakten eerst nog een depot van het resterende vaste touw, ankers en klimmateriaal. De tent lieten we hier uiteindelijk niet achter, vonden we te risicovol. En onze eigen rugzakken bleven ook ongemoeid: dus met dezelfde zware rugzakken daalden we af.
Eenmaal terug in kamp 2, was daar inmiddels Ralph van het Duitse Amical, met zijn klanten gearriveerd. Hij was van plan de komende dag (13 juli) naar kamp 3 te gaan en de 14e naar de top, een dag later dus dan wij gepland hadden. Maar met onze ervaringen, het huidige weer en de voorspellingen, begon tot hem door te dringen dat het voor hen waarschijnlijk ook onmogelijk zou zijn om op korte termijn naar de top te gaan.
Wat te doen?
Een gezamenlijke poging, dat zou de enige kans van slagen hebben. Daar waren we het allen over eens. Dan kun je het zware werk zoals sporen en aanbrengen van de touwen verdelen. De vraag was nu alleen: wanneer? Direct (volgende dag, 13 juli) omhoog of pas in een volgende poging, in de hoop dat de sneeuwcondities dan eindelijk verbeterd zijn. Ralph wilde dit pas de volgende ochtend beslissen: aan de hand van het actuele weer en de situatie in zijn team.
13 juli: geen gezamenlijke poging
Na gezamenlijk overleg tussen Ralph, Carlos en mij wordt besloten dat er vandaag geen gezamenlijke poging wordt ondernomen om de rest van het couloir te fixeren en kamp 3 op te zetten. Het heeft vannacht wederom keihard gewaaid en er is weer een laagje nieuwe sneeuw gevallen. Enerzijds levert dit aanzienlijk lawinegevaar op in onze route, daarnaast is de sneeuwsituatie er alleen maar slechter op geworden. Verder meldt Carlos dat hij kapot is van het 'keiharde werken' de afgelopen dagen en hij en zijn team rust nodig hebben.
Onze hoogtedragers hebben ons gisteren gemeld dat zij zowiezo naar het basiskamp gaan vandaag: "we are too much tired". Wij zijn ook moe, maar zouden nog wel een poging willen wagen met z'n allen omhoog te gaan. Dan hoeven we daarna niet meer omhoog helemaal uit het BC. Plus er komt slecht weer aan na de 15e. Maar alleen richten wij niets uit op deze berg in deze condities, dat realiseren we ons heel goed.
Dus het eindresultaat is: iedereen daalt af.
Moe, maar een stuk fitter dan de vorige keer arriveren we uiteindelijk in het basiskamp. Een ding is zeker: we zijn nu goed geacclimatiseerd voor een werkelijke toppoging.
De grote vraag wordt, wanneer dat zal worden. Wij zouden over een dag of 3 a 4 wel omhoog willen, maar er lijkt een jetstream te gaan waaien van 15 juli tot 20 juli…
| |
 |
