De rit van Islamabad naar Skardu is 700 km en daarvan gaat een groot deel over de Karakoram Highway. Deze verbindingsweg tussen Pakistan en China over de Khunjerab pas wordt ook wel de Friendship Highway genoemd en is gebouwd van 1966 tot 1978. De weg kronkelt zich door kloven en valleien en de constructie moet een ongelooflijk karwei geweest zijn. Bijzonder aan de weg is verder, dat hier 3 grote gebergten samenkomen: ten oosten van de route begint de Himalaya, ten westen van de weg eindigt de Hindu Kush en aan het einde (noorden) van de Karakoram Highway ligt de Karakoram.
Eigenlijk zouden wij trouwens vliegen naar Skardu, met het idee dat we dan een extra dag zouden kunnen acclimatiseren op 2300 m hoogte, maar Amir raadde ons dit uiteindelijk af gezien de communicatie-apparatuur in onze bagage in combinatie met de autoriteiten op de vliegvelden.
Hoewel onze bedoeling was de weg zowiezo terug per auto af te leggen, hebben we er geen spijt van de autorit heen. Je leert het land beter kennen dan door de lucht en het was zondermeer een spectaculaire rit.
1 juni: naar Chilas (1100 m)
We vertrokken om 5.30 uur vanuit het hotel in Islamabad, maar arriveerden uiteindelijk pas na 14 uur, om 19.30 uur in het hotel Shangri-La in Chilas (1100 m). We hadden een fors oponthoud door een verkeersprobleem. Geen file (je komt op de Highway slechts eens per 10 minuten een (vracht)auto tegen), maar een vrachtwagen die bijna de diepte in gevallen was. Met de neus hing de auto al in het ravijn, maar de voorwielen waren nog net vast blijven zitten in de aarde. Met hulp van twee collega-wagens kon de wagen weer de weg op getrokken worden.
Bij aankomst in Chilas werden we verwelkomd door Sajjad Amir en Aminullah, kortweg Sajjad en Amin, de twee Pakistaanse hoogtedragers met wie wij een team zullen vormen tijdens de beklimming.
"Verwacht niet van deze jongens, wat je gewend bent in Nepal van de sherpa's", had Amir per mail geschreven. "Touwen moet je zelf aanleggen en ze spreken zeer gebrekkig Engels. Ze zijn wel heel sterk en zullen dus uitstekend werk kunnen doen bij het naar boven brengen van tenten, touw, gas e.d. Het zijn High Altitude porters, ofwel HAPS".
Dat we de touwen zelf moeten aanleggen in overleg met de andere expeditieteams is voor ons geen punt: dat maakt het eigenlijk wel aantrekkelijk, dat we alles zelf gaan doen. Tsja, en we hebben nog steeds geen goed gevoel over de naam: hoogtedrager. Het is net of deze jongens alles voor ons dragen, wat geenszins het geval is. Maar goed, zo worden de mannen hier dus genoemd.
Bij de ontmoeting is echter al meteen duidelijk dat Amin en Sajjad heel behoorlijk engels spreken en slimme mannen zijn. En inderdaad ogen ze sterk. Ze wonen op 3000 m 60 km ten noorden van Gigit en werken de rest van het jaar als boer op het land. Sajjad is daarnaast eigenaar van een shop in Gilgit.
2 Juni: naar Skardu (2300 m)
Vanuit Chilas volgden we de Karakoram Highway naar het noorden richting Gilgit. Een stuk voor Gilgit namen we afslag naar het oosten: de Skardu Highway, die de rivier de Indus volgt. De tocht verliep goed, alleen arriveerden we uiteindelijk net te laat in Skardu. Er was een samenscholing in een van de dorpjes, waardoor we net een te lang onvoorzien oponthoud bleken te hebben.
Onze Liason Officer Imran zou op deze middag nog een briefing hebben bij het Leger in Skardu. Echter, pas bij aankomst kwam hij erachter, dat het kantoor maar tot 15 uur geopend is. Jammer, maar helaas was de boodschap: "U moet morgen maar terugkomen en weet, e.e.a. duurt 3 tot 4 uur".
3 Juni: Skardu (2300 m)
En zo hebben wij vandaag onvoorzien dus een extra dag in Skardu. We vinden het eigenlijk heerlijk, om een dag 'niets' te hebben. De laatste 4 weken is elke minuut bezet geweest met de organisatie en logistiek van de expeditie. Telkens moest er vaart gemaakt worden omdat er nog een waslijst aan acties lag te wachten.
Ook afgelopen dagen, was er eigenlijk geen moment dat we eens rustig een mail konden typen of een moment hadden voor onszelf.
Vanmiddag gaan we de top van de 300 m hoge rots Karpochu beklimmen. Het is een rotsformatie die overal opvalt, in deze dorre vlakte.
Wat betreft de trektocht naar het basiskamp: waarschijnlijk zullen we een dag later dan de oorspronkelijke planning was, aankomen in het basiskamp. Voor onze trektocht staat 8 dagen. Hoewel de tocht ook in 7 dagen te doen zou moeten zijn, houden wij het vooralsnog op 8. We zijn abslouut niet geacclimatieerd en vinden een goede acclimatisatie belangrijker dan een extra dag voor de beklimming. We hebben niet voor niets een ruime periode gepland voor de beklimming, zodat we onvoorziene omstandigheden kunnen opvangen.
We verheugen ons erop eindelijk te kunnen gaan lopen. Tot over een paar dagen.
| |
 |
